Autor stwierdza, że na podstawie badań sytuacji na obszarze diecezji Clermont (Masyw Centralny) z pewnością zakresu pojęcia „kryzys duchowieństwa” nie można ograniczyć do aspektu czysto materialnego. Wręcz przeciwnie – polepszenie warunków życiowych prowadziło do odbudowy statusu duchowieństwa w społeczeństwie. Wyjątek stanowili „księża rodzimi” (tzn. sprawujący opiekę duszpasterską w tej samej parafii, w której się urodzili), którym autor poświęca szczególną uwagę. Ich zmniejszająca się liczba wskazuje na pogorszenie się warunków materialnych duchowieństwa parafialnego. Jednakże, według autora, badając „kryzys duchowieństwa”, trzeba brać pod uwagę przede wszystkim miejsce, jakie społeczeństwo gotowe było przyznać duchownym. Analiza miejsca pro boszczów i kanoników w społeczności diecezji Clermont w latach 1695–1789 wskazuje, że obdarzano ich wyrażanym na różne sposoby uznaniem, zależnym od zadań, jakie na rzecz społeczeństwa wypełniali. Wydaje się, że nadrzędną kwestią był w tym przypadku utylitaryzm.